Zomaar wat aannemen

Misschien is het al langer zo hoor, maar vandaag viel het me op. Dat zelfs in nieuwsartikelen waarschijnlijkheden en aannames als feiten, als waarheid, gepresenteerd worden. Met stijgende verbazing las ik het artikel, en nu ben jij natuurlijk nieuwsgierig welk artikel, nou deze. Eigenlijk is dit het meest mooie voorbeeld hoe wij mensen zomaar zaken aannemen als waar zonder enige vorm van daadwerkelijke onderbouwing. En ja, dit zou ook zomaar een aanname kunnen zijn. Maar wel eentje die iets beter onderbouwd is dan de gestelde veronderstellingen en mogelijkheden in het artikel. 

"Omdat er meer mensen naar Scandinavië op vakantie gaan en dat komt door klimaatverandering". En dan deze: Volgens de ANVR speelt klimaatverandering waarschijnlijk een rol, ook zou een soepeler coronabeleid in het verleden ... denkt, we denken dit omdat ......  omdat......

Veronderstellen en aannemen

Het  verbaasde me dat het me zo verbaasde. Want eigenlijk is dat precies wat we allemaal doen. We nemen zaken aan, we veronderstellen en we 'denken'. En ja, denken tussen aanhalingstekens want eigenlijk denken we niet. We nemen aan. We gaan er van uit dat we wel weten hoe het zit, dat we wel weten hoe de baas, collega, de buurvrouw over ons denkt. Nee, dat weten we niet. We nemen maar aan dat we het weten omdat we het invullen. 

Invullen 

We vullen in op basis van hoe iemand op ons reageert, of beter gezegd, de interpretatie die we geven aan de reactie van iemand. Dat we daarmee de plank ook nog wel eens, of wat vaker misslaan dat is wel te bewijzen. Want hoe weet je zeker dat iemand die misschien niet welgevallig op je reageerde niet ergens anders was met zijn of haar gedachten? Misschien zit diegene tegen een deadline aan te hikken, misschien komt diegene net uit een discussie, misschien was tie aan het dagdromen over zijn vakantie en had diegene niet helemaal de aandacht bij jou. Het zou zomaar kunnen hè. Want een ander bijkomend geval is dat we onszelf wel veel toedichten. We denken dat anderen met ons bezig zijn, nou dat valt reuze mee hoor. Want ieder ego is voornamelijk met zichzelf bezig en heeft echt geen gedachtes over jou. 

Tetterende stemmetjes uit het verleden

We nemen dus voornamelijk zaken aan. Dat we dat trouwens niet alleen doen in de interactie met mensen maar ook met onszelf dat blijkt wel wanneer we ergens tegenaan lopen. We willen graag iets en ergens in ons hoofd zit een stemmetje te tetteren: "Dat kun je niet" of "je bent niet goed genoeg" of "je bent het niet waard" of welk ander ondermijnend geblaat dat stemmetje ook uitbraakt. En wat doen wij? Juist, we nemen het maar gewoon aan. Die dieper liggende overtuiging die ons tegenhoudt om dat te doen wat we eigenlijk zouden willen, om dat te zeggen wat we eigenlijk zouden willen zeggen. Want "wie ben ik?" 

In plaats van dat we die gedachte uitdagen, ons afvragen of het wel waar is, of we absoluut zeker kunnen weten dat het waar is, nemen we het maar klakkeloos aan, houden we ons mond en gaan we over tot de orde van de dag. We gaan niet vol voor dat waar we werkelijk in geloven, we gaan niet vol voor dat wat ons hart doet overslaan van enthousiasme, we laten ons in de luren leggen door een tetterend stemmetje wat opgebouwd is uit aannames en veronderstellingen van vroeger tijden. En dat alles omdat we bang zijn voor de reacties, voor wat men zou kunnen vinden. omdat we bang zijn om iets te verliezen. En misschien zelfs wel bang dat we het wel blijken te kunnen. 

Bang voor gedachtenspinsels

En die angst, welke angst er ook onder mag liggen die zorgt voor zo'n verkramping in ons zijn. Mede omdat we onze eigen gedachtes, aannames en overtuigingen niet uitdagen. En dat zorgt ervoor dat er allerlei vrienden van angst meekomen, als jaloezie, afgunst, boosheid, teleurstelling en meer van die negatieve gevoelens waardoor niet verder komen dan we zijn. Eigenlijk zijn we bang geworden door onze eigen gedachtenspinsels.
We laten toe dat we aannames voorgeschoteld krijgen als waarheid en waarom? Maakt dat het leven makkelijker? Hoe zou het leven eruit zien wanneer we onze gedachtes, overtuigingen uitdagen? Welke deuren zouden zich ontsluiten? Welk stralend pad zou er dan voor je liggen om te bewandelen? We laten toe dat we klakkeloos aannemen wat ons wordt voorgehouden. 

Vrije wil, je hebt een keus

En weet je wat nu het mooie is, het hoeft niet. Je hoeft het niet toe te staan. Als je het niet wilt. Je kunt ook gewoon onderzoeken, uitdagen, aanpakken en doen. Het kan hè, het moet niet. Want uiteindelijk is het grootste goed wat we als mens hebben een vrije wil. Een vrije wil om zelf te beslissen wat we willen, wat we willen geloven, wat we willen denken.