De meeste van ons hebben deze gedachte vast wel eens een keer voorbij horen komen. Ik tenminste wel. We worden ergens door overvallen, of er was een plan waarvan de uitwerking eigenlijk onder onze handen vandaan glijdt. En dat kan op zijn zachtst gezegd frustrerend zijn.
Sommige mensen kunnen in het waarom blijven hangen, in die zin, dat er alleen maar aan het waarom wordt gedacht. En alle mogelijke antwoorden buiten zicht blijven houden. Terwijl andere mensen zich juist gaan afvragen, waarom gebeurt mij dat nou en de mogelijke antwoorden wel laten passeren.
Verlammende werking
Het kan een verlammende uitwerking hebben wanneer iemand blijft hangen in het waarom. Het kan zijn dat er iets is wat blokkeert om voorbij de waarom te kijken. Het kan ook zijn dat het laten van verder kijken of het laten van actie ondernemen toch iets oplevert. Misschien in eerste instantie niet zo duidelijk en misschien in tweede instantie ook niet. Het is wel begrijpelijk, de antwoorden die zouden kunnen rijzen kunnen best even confronterend zijn.
En toch is het vaak minder eng op het moment dat je die antwoorden vindt. Wij mensen hebben namelijk wel een gave ontwikkeld om zaken die ons een soort van angst inboezemen veel groter te maken dan het in werkelijkheid is.
Als je de 'waarom gebeurt mij dat toch' -vraag durft te onderzoeken dan komen er vaak wel antwoorden. En eigenlijk weten we de meeste antwoorden ook wel. Ja, het kan pijnlijk zijn om die het hoofd te bieden, of moeilijk, maar het geeft zoveel inzicht en het voelt voor veel mensen als een opluchting waardoor ze verder kunnen met hun leven. Zoals gezegd, we hebben het magische talent om zaken in ons hoofd veel groter voor te stellen dan ze in werkelijkheid zijn.
Sabotage
We saboteren onszelf vaker onbewust dan bewust, op allerlei manieren. Een pijntje, een ongelukje, iets uitstellen, of we vertellen onszelf een verhaal. Als we ons dat niet gewaar zijn kan het echt grote gevolgen hebben. Als we datgene echt gaan geloven, die saboterende gedachte tot werkelijkheid maken, dan werpen we belemmeringen voor onszelf op.
Natuurlijk fingeren we allemaal wel eens wat, een gekneusde kleine teen, of kramp in het puntje van de neus. Iedere dinsdagochtend als de wekker afloopt bedenk ik me, nee, ik kan niet naar de bootcamp, want ik heb kramp in mijn oorlel, of mijn kleine teen doet zeer. Eigenlijk heb ik gewoon geen zin om mijn bed uit te komen en in de touwen te gaan hangen. En toch sta ik op en toch maak ik koffie en eet even wat en steeds denk ik, ja maar.... Maar goed, omdat ik er dan toch al uit ben en ik vind het niet kunnen om voor 7 uur af te zeggen (want ook die trainer komt zijn bed uit) sleep ik mezelf iedere week weer naar de bootcamp. Het mechanisme op zich is wel grappig, ik heb zó geen zin en toch wanneer ik dan weer thuis kom en gedoucht en opgetut ben dan voel ik me enorm voldaan.
Nu is dit al een hele vooruitgang, als ik terugkijk naar hoe het voor mij was. Jaren heb ik eigenlijk wel zo'n beetje alles ontlopen, het leven zelf zeg maar. Het talent wat ik ontwikkeld had hielp me niet, hoewel ik dacht dat het me wel hielp. Achteraf zeg ik jammer, maar de inzichten die ik eruit gehaald heb zijn zo waardevol, dus het was wel nuttig. Het was Klote maar nuttig. In die zin, dat ik nu zie en weet waarom, hoe en wat.
Overtuigingen
Overtuigingen kunnen zo diep geworteld zijn dat het in veel gevallen verstandig kan zijn om iemand in de arm te nemen wanneer je merkt dat je ergens tegenaan loopt. Of het nu steeds maar zaken voor je uitschuiven is, of je afvragen waarom je dit of dat gebeurt. Je kunt tot verrassende antwoorden komen, dat je denkt 'Huh...wtf....' En evenzo vaak is dat wat een probleem was ineens weg.
Dus een volgende keer dat er door je heen schiet 'waarom gebeurt mij dit nou?' Ga er eens echt op in, wat heeft gedrag je te vertellen? Trouwens, dat kun je ook doen wanneer je merkt dat je steeds maar zaken uitstelt, of voor je uitschuift. Hoe verbaasd zul je zijn wanneer tot heel helder inzicht komt?
