Waar is dat lachebekje?

Het eerste wat door me heen schoot "Dit is bezopen". Nu zul je denken, huh, wat? Een tijdje geleden had ik even contact met mensen die ik vroeger kende. Vroeger, toen ik een meisje was en al dartelend, zingend en spelend door het leven danste. Althans, zo werd ik gezien, bleek nu. Want ik werd er op aangesproken, oh jij bent dat kind wat altijd een lach op haar gezicht had, wat altijd vrolijk was! En echt op dat moment dacht ik, Dit is bezopen! Ik was helemaal geen blij kind, ik lachte nooit ik was nooit blij. 

Wie was ik geworden?

En toen gebeurde het nog een keer, en nog een keer, en nog.. ja je raad het al, nog een keer. En ik snapte er niets van. Hoe kon het dat het beeld van mij als kind bij die mensen zo anders was dan ik voor mezelf heb gemaakt, over mij? En als dat dan al zo was dat ik een blij fladderend kind was, hoe kan het dat ik het niet meer weet? Dat ik dat niet zo voel? Waar is die pretletter dan? Zelfs dat woord werd gebruikt. Ik snapte er geen zak van. Want eigenlijk kon ik mij niet eens meer herinneren wanneer ik echt uitbundig, hartstochtelijk knetterhard heb gelachen, of gedanst of ongegeneerd gezongen. 

Wat is er gebeurd? Wat is er misgegaan? Ja ik ben volwassen geworden, betekent dat ook dat je geen lol meer mag hebben? Dat je geen kinderlijk plezier mag hebben? Dat je je enthousiasme en onbevangenheid moet laten varen en streng serieus moet zijn? Toen ik er over nadacht besefte ik me dat ik het mis, de spontaniteit, de onbevangenheid, de levensvreugde. En ja, wanneer je volwassen wordt en bent dan komen daar ook andere zaken bij kijken, je krijgt meer verantwoordelijkheden in de maatschappij, je gaat verbindingen en contracten aan met mensen waar je aan tegemoet hebt te komen. Maar dan nog, betekent dat dat je ook alle plezier, alle levensvreugde en spontaniteit moet laten varen?

Levensvreugde

Het valt me op dat ik er nu regelmatig op aangesproken wordt, dat de vraag gesteld wordt; bent je ook wel eens niet enthousiast? Nou nee, of nou ja, natuurlijk heb ik ook die momenten waarop ik geconcentreerd en bij de les moet zijn. Heb ik ook die momenten dat ik serieus bezig ben. Maar als het even kan, dan spat het enthousiasme eraf. Dan bruist de energie in en om heen. 

Er zijn mensen die dat vreemd vinden, je bent volwassen en gedraag je dan gedragen, serieus, zwaarmoedig, want leven is lijden. Nou dat heb ik geprobeerd, dat werkt niet. Niet voor mij en waarschijnlijk zeker ook niet voor jou. Er wordt stress opgebouwd, er komen wat vage klachten om de hoek kijken, hier en daar wat slapeloosheid. Misschien zoek je het in materiële zogenaamde zekerheden, kopen, kopen, kopen. Of waan je je veilig in je huis, met hypotheek en zicht op je pensioen. Dat kan, en dat is prima. Maar wanneer de stress te hoog wordt, de vage klachten de overhand krijgen en de slapeloosheid zich verder uitbreidt, misschien is het verstandig om een terug te denken aan wie je was, aan wie je eigenlijk bent, voordat je in een keurslijf werd gepropt. Een keurslijf van verwachtingen van anderen waaraan je maar al te graag wilt voldoen omdat je bang bent anders buiten de boot te vallen. Althans, zo was het voor mij. 

Bevrijd jezelf

En weet je wat nu het mooiste is? Ik heb het van me afgegooid, ik heb het keurslijf uitgedaan, mezelf bevrijd uit de ketenen van wat men sociaal maatschappelijk gewenst gedrag vindt. Natuurlijk ben ik niet losgeslagen en alle normen en waarden overschreden. Dat is volledig en totaal iets anders. Ik ben anders in het leven gaan staan. Misschien nog wel sterker in normen en waarden gaan staan. Omdat we allemaal mensen zijn. Omdat we allemaal onze bagage dragen. De ene wat meer dan de andere. Maar we kunnen ook een deel van die bagage van ons afgooien, want met hoeveel projecties van anderen loop jij rond? Ik kwam tot de ontdekking dat het er bij mij best veel waren. De bevrijding die ik ervaarde gun ik iedereen. Gewoon te zijn wie je bent, wie ik ben. 

Dat lachebekje wat ik ooit was, dat ben ik nu in de volwassen versie, ik ben enthousiast en wat ik doe, doe ik met plezier met passie en hartstocht. Ik ben enthousiast wanneer ik radio maak, ik ben serieus wanneer het in mijn werk van me gevraagd wordt, dan ben ik kalm en de rust zelve. Maar verder, daar waar het kan, dans, zing en dartel ik weer door het leven.