Tja, was het maar zo simpel

Verzuchtend zat ze in de stoel, haar blik op oneindig en zich realiserend dat er iets van haar gevraagd werd waar ze zich niet toe kon zetten. "Tja, was het maar zo simpel". Er gleed is van ongeloof, iets van angst, iets van onzekerheid over haar gezicht.
Eigenlijk was er niets te verliezen en alles te winnen, alleen kon ze met de beste wil van de wereld niet geloven. 

Als je goed luistert naar mensen wanneer ze je iets vertellen, of beter gezegd wanneer ze je hun probleem uitleggen dan komen in de eerste tien minuten al vaak de spreekwoordelijke zinspelingen voorbij. Dit zijn handvatten die je kunt aanpakken om het probleem wat zich voordoet te tackelen.

Uitdrukkingen en gezegdes

"Ik kan geen kant op" zei ze. Waarop ik vroeg welke kant ze dan op wilde. Ze keek me met glazige ogen aan. "Hoe bedoel je?" was haar wedervraag. Wat ik bedoelde was, als jij zegt 'ik kan geen kant op' dat moet je ergens weten welke kant je op wilt. Dus welke kant  wil je op? Daar was nog nooit over nagedacht. 

In de spreekwoorden en gezegdes wordt zoveel uitgedrukt. Zoveel zaken waar zo vaak aan voorbij gegaan wordt terwijl tegelijkertijd daar toch ook de "oplossing" of in ieder geval een zet in de richting van een oplossing gegeven kan worden. Kan het echt zo simpel zijn? Zeker, zo simpel kan het in veel gevallen zijn. In ieder geval om een probleem vanuit een ander perspectief aan te kijken. In veel gevallen blijkt het dan ineens veel minder aanwezig, of is het de blokkade of belemmering die oplost. 

Onlangs nog, de meneer in de stoel zei tussen neus en lippen door, het ligt zwaar op mijn maag. Waar precies, hoe precies, wat precies? Of die mevrouw die het zwaard van Damocles boven haar hoofd voelde. 

Dezelfde gedachtes

Het is bijzonder al die uitspraken. Want kan iemand echt geen kant op? Heeft iemand echt iets zwaar op z'n maag? Hangt er echt het zwaard van Damocles boven iemands hoofd? Het antwoord op die vragen is eensluidend; Nee. Het wordt zo ervaren, wat op zich al vervelend genoeg is en echt wel tot gedoe kan leiden. Maar, als het zo ervaren wordt dan kan er ook iets anders ervaren worden. Als gedachtes maar rond blijven draaien in hetzelfde cirkeltje dan komt er geen enkele verandering in dat gevoel. En dat we vaak in die gedachtes blijven cirkelen is niet vreemd, omdat we vandaag voor meer dan 95% dezelfde gedachtes hebben als gisteren. Daar ben je mooi lekker mee, toch? Zeker als het gedachtes en gevoelens zijn die je niet verder helpen en er alleen maar voor zorgen dat je constant diezelfde tredmolen doorloopt. 

"Zo simpel is het niet", hoezo zo simpel is het niet? Als je zegt; ik kan geen kant op. Dan is de vraag toch legitiem welke kant wil je op? Het was een vraag waar ze nog niet over nagedacht had. Het zette haar probleem in een ander daglicht.

Als je het idee hebt dat je geen kant op kunt, bedenk dan welke kan je op wilt. Als iets zwaar op je maag ligt, vraag je dan af, wat is dat dan? En als het idee er is dat iets als het zwaard van Damocles boven je hoofd hangt, wat gebeurt er dan als je die weghaalt? Huh, weghalen? Dat kan niet! Doe niet zo stom. Dat kan wel. Kijk een omhoog, hangt daar een zwaard? Nee. En toch wordt het zo ervaren. Stel je dan maar voor dat dat zwaard daar hangt, en wat gebeurt er als je het een stukje opschuift? Of hoger hangt? Of weghaalt? Merk dan eens op wat er in je gedachten gebeurt, wat je dan voelt? 

Wat precies? Hoe precies?

Met het voorstellingsvermogen creëeren we die zwaarden, die zwaarte en die geen kant opkunnen gevoelens. Dus kunnen we met het voorstellingsvermogen ook dat doorbreken om het daadwerkelijke probleem in een ander daglicht te zetten. Want dan is daar de opening om het daadwerkelijke probleem op te lossen.

De mevrouw die geen kant op dacht te kunnen is gaan nadenken over de vraag welke kant ze zelf op wilde. En daar kwam de aap uit de mouw, met tranen van verdriet vertelde ze wat zij eigenlijk wilde en dat was in ieder geval niet het leven wat ze nu leefde. Ze had zichzelf altijd geconfirmeerd aan ouders, omgeving, wat er van haar verwacht werd en nooit was haar ooit de vraag gesteld wat zij wilde. Een gevoel van oprechte diepe opluchting ging door haar heen toen dat tot haar doordrong. Daar waar ze dacht geen kant meer op te kunnen is ze voor zichzelf gaan besluiten wat ze wel wilde, welke kant ze wel op wilde. Zij heeft bewust haar eigen keuzes gemaakt, alles tegen elkaar afgewogen en een besluit genomen. Nu dartelt ze weer vrolijk door het leven, content met haar eigen besluiten. En nee, er zijn geen radicale keuzes gemaakt, ze is gebleven waar ze was, alleen met dit verschil dat zij die keus gemaakt heeft. Niet haar vader, niet haar moeder, niet haar echtgenoot of anderen uit haar omgeving. 

Dus voelt het alsof iets zwaars op je maag ligt, wat wil je er mee doen? En dat zwaard van Damocles, geef dat maar terug aan Dionysius de Oudere, tiran van Syracuse.